Kütüphaneci

Judith Kuckart, “Her hareketin hedefi duraganliktir, çünkü her hareketin sonunda kalici bir sey olmasi gerekir,” sözüyle süsledigi Kütüphaneci ile bizleri duvarin ayirdigi Berlin’e götürüyor. Sehrin enfes tasviri, bir kütüphaneci ve bir dansçinin iliskisi, karakterlerin kesif mazileri, en mahrem anlar ve hisler, iz birakan bir anlatim tarziyla gözümüzde canlaniyor.“(…) Giristeki raftan bir yigin kitap çikarmis ve bunlari yere ayni yükseklikte iki kule gibi üst üste dizmis, diz çöküp ellerini yere koymustu. Yedi, sekiz, dokuz derken terlemeye, ayakuçlari ve sonra kollari titremeye baslamisti. On birde birakti. Elleri yorgunluktan terlemis, Thomas Mann’in yüzüne yapismisti. Kitabin üstüne vurdu, omzuna kastetmisti, Thomas Mann’in omzuna. Ona sesli sesli dedi ki: Kütüphaneci artik kitap okumuyor. Böylece yarin kitaplarinin üzerinde on bes kez sinav çekmeyi basaracak ve bunu yaparken de gözlügünü çikaracak. Kütüphanecinin Jelena için nasil antrenman yaptigini göreceksin. Sen de benim yerimde olsan yaparsin bunu. Düsünsene...Thomas Mann olunca aklina hiçbir sey gelmemisti, hiçbir sey. Ama Heimito von Doderer olunca baskaydi. Yarin onu en üste koyacakti.Hans-Ullrich ayaga kalkip banyoya gitti. Bir çift olabilirlerdi. Normal bir çift. Çocuklu. Çocuk olmazsa daha iyi diye karar verdi Hans-Ullrich ve terini sildi. (…)”