Kızlar Aman

Keske diyordu Kürsat; kamuflaj, maskesi, ati ve kiliciyla ansizin yeniden çikip gelse. Yine o çatik kaslarinin altindan keskin keskin baksa. Hadi atla gidiyoruz, dese. Karlarin altinda kisa ilk isyani baslatan beyaz bir kardelen gibi o zindandan çikariverse basini. Geceleyin yeniden çalsa mazlumlarin kapisini. Gündüzleri salinarak yürüse sarayin koridorlarinda. Arkadaslarini toplasa yeniden. Yine Hirsla savursa kilicini. Kendini tutsak edenlerin kellelerini ayirsa gövdesinden tek tek. Yine hesap sorsa. Dikiliverse zulme. Isyan etse yine gizli gizli. Yine günesle uyansa. Gülümsese, kizsa, merhamet etse, intikamla dolsa, sinirlense, sakinlesse, dalgalansa önce, sonra yine durulsa. Uzaklarda bir sey hayal edip dalsa uzun uzun, yine özlese, yine beklese bir seylerin degisecegi günü, zalim ve mazlumdan olusan iki renkli dünyanin en sonsuz mavisi olsa yine. Acilarini anlatsa, aglasa her doldugunda. Ihtisam içinde kendini mazlumdan yana olmaya kaptirsa. Yine sarayin yalniz kizi olsa ama ölmese! Ah Sofia! Keske, keske…(Tanitim Bülteninden)