İplerimiz Kopmadan

Kur’ân, insânin yaratilisindan bahsederken, önce onun toprak yönüne vurgu yapar. Bu yönümüzün ne olacagi belli; bir gün zamani geldiginde yine aslina kavusacak/dönüsecektir. Ikinci yön ise, beseri/kabugu insân yapan, çamuru kiyâma kaldiran, ona melekleri secde ettiren yöndür. Ona da Rûh diyoruz. Rûh da, beden ömrünü tamamladiginda Azrâil araciligiyla çekilir ve toprak yönü terk eder. Rûh, Allah’tan gelir ve yine O’na döner. Iste bizi hayata/Hayy’a baglayan “tek ip” Rûhumuzdur.Yeryüzü sahnesinde Allah’in ipine bagli kuklalar gibiyiz. Lâtif olan bu ipi “bes duyu” ile ne yazik ki görme iznimiz yok. Bu hakîkati ögrenmenin ise tek yolu var. Ya ferdî kiyâmetimiz olan zarurî ölüm gelmeden ihtiyarî ölümümüzle bunu idrâk edecegiz; ya da Evrensel Kiyâmet’i yasayarak görecegiz. Günü sakli olan bu Evrensel Kiyâmet’i beklemek/düsünmek yerine, insânin “ölmeden önce ölerek” ferdî kiyâmetini içinde yasamaya tâlib olmasi, hakîkati tecrübe etmesi açisindan en ideâl/kurtarici yaklasimdir. Böylece insân, varliginin izâfî oldugunun bilincinde, hakîkatinin yalnizca Allah’in Ipi’nden ibâret oldugunu anlayacak; ef‘âlinin de, sifâtinin da, zâtinin da Allah’in celâl ve cemâl iki kudret eline bagli iplerle hareket ettigini yakînen ögrenecektir.“Görünen ipler, görünmeyen iplerin yansimasidir” bu âlemde. Allah ile bagi/ipi güçlü olanlarin, varlikla da bagi/ipi güçlüdür. Mâsivâya dönük “Nefs Kilici”nin, rûhânî ipini kesmesine izin verme ey Tâlib! Gayret kemerini kusan, keskin kilicini “takvâ” tasinda körelt ki kalbin “Sirâc-i Münîr”e dönüssün.