İkinci Kış

Aslinda unutmaya, yok saymaya çalistigim hayatim, evimin
arka bahçesinin bir görüntüsüymüs gibi hiçbir yere gitmiyor.
Ben sadece ön bahçeyi seyrederek onu yok sayiyormusum. Simdi arka bahçemde çikan o büyük yangin beni tekrar oraya çagiriyor.
Üstünden yirmi yil geçmesine ragmen verdigim kararin dogru mu,?
yanlis mi oldugunu bilmiyorum. Ailemi kendimden uzaklastirmaya
çalismam, benimle beraber onlari da yasadigim acilara ortak etmeme
çabalarim ve o günahini hiçbir zaman ödeyemeyecegim cehennemin
en alt katinda yanmama neden olacak Demet'e söyledigim o berbat
yalan, hiçbir yere gitmedi. Burada aklimin, yüregimin içinde öylece
gün yüzüne çikacagi zamani bekliyorlardi.
Babamin ölüm haberiyle simdi saklandigi yerden çiktilar. Demet ve ailemle ayrilmak istedigim günü daha dün gibi hatirliyorum oysa.