Hikayem Paramparça

“Annemin öldügünü anlatma, onun etkisi altinda oldugum için kendisini sevdigimi düsünmesin.”“Tamam Galip.”“Karanlikta uyuyamadigim için gece lambasini açik biraktigimi anlatma, beni ottan boktan korkan biri zannetmesin.”“Tamam Galip.”“Ilk defa âsik oldugumu anlatma, beni bu konularda tecrübesiz biri zannetmesin.”“Tamam Galip.”“Geçen sene el frenini çekmeyi unutup Kartal’i boklu dereye yuvarladigimizi anlatma. Malinin kiymetini bilmeyen biri oldugumu düsünmesin.”“Tamam Galip.”“Babamin orospu çocugu oldugunu anlatma. Onu bizzat ben anlatmak istiyorum.”“Tamam Galip.”Gecenin ilk müsterisi olan, sabahçi kahvelerinde, çorbacilarda ayilan genç adamlar. Bazen en anlamsiz yüzü yasamanin ve bazen yel degirmenini arayan içli bir hatira. Henüz ölmemisler ve ölümle tanismamislara yazilmis hikâyeler... Namluya sürülmüs küfür... Büyümemis bir çocuk... Pati yapan arabalar, yutkuna yutkuna dinlenen sarkilar ve hayattan meseleler. Kutlanan yenilgiler, “hayat kerpiçten bir gökdelen sevgili kardesim, yanlis bir parantezde yasiyoruz. Birak konusalim, iki çift laf edelim, yüz yüze bakiyoruz...”Emrah Serbes, hayati kendine katik eden, sokaktan çaglayan bir sesle yeraltinin dumanini anlatiyor bize. Bitmez bir ergen öfkesiyle kuyuya düsmüs çocuklara sesleniyor.Emrah Serbes’ten parça parça anlar, parça parça anilar,