Hallaç

Leylâ Erbil daha ilk öykü kitabi Hallaç’ta alisilmis öykü yazimini zorlar, öykünün sinirlarini kurcalar. Dünyaya bakisinda döneminin öbür yazarlarindan farkli bir tutum içindedir. Burjuva yasamasinin yapayligini, ikiyüzlülügünü, kaypakligini gözlemcilikle verir. Hallaç’taki “Incik Boncuk“ öyküsünü imleyelim...
-Selim Ileri-
“Iyice güzel oldugum bi gündü. Yola çikmadan önce, garin sinek pislikli aynasinda bile görmüstüm bunu. Bakilasi, konusulasi, ardina düsülesi bi günümdü. Kiz birden, dergilerini yanina atip nereye gittigimi sordu. Aldirmayayim, duymazliktan geleyim de, benim de onu hiç önemsemedigimi anlasin, içerlesin, dedim önce; ama üç dört saat daha bu odacikta tutsak kalacagim düsünüyle yanitladim onu. Kendisinin de oraya gittigini söyledi. Sözden söze geçerek de, annesinden döndügünü, iki yildir evli oldugunu, kocasinin kirk dokuz numara kundura giydigini, seviserek evlendigini saydi döktü. Agzini büzerek yarim yarim konustugundan, ne dedigini anlayamiyor, hemen hemen her sözünü yeniden söyletiyordum. Bu yüzden, tek konusmalik süre katmerleniyor, konulari da ilgilendirmediginden beni, yeniden sikilmaya basliyordum. Tüm yolcularin, yolcu olmayanlarin da, bi annesi, bi kocasi-karisi, masasi, boyu bosu vardi süphesiz.“
“Incik Boncuk“ adli öyküden...
(Tanitim Bülteninden)