Hafif Metro Günleri

"Karanlikta yol alan hikâye karanlikta son bulur" demesi ne, Borges'in sevdalisi? Esin perileri kursuna dizilirken, kalemin kursunlarinda can verirken. Gecenin sessizligi bozulunca perdeleri açmak, isigi kapamak istemiyorum. Günesin dogusundan bana ne? Günesin altinda eski(yen'i) bir sey olmadigini ayirt etmek istemiyorum. Yazilanlar hafifler, kurur, uçar, silinir güneste. Sözcükler, tümceler, bütün canliliklarini, koyuluklarini, tazeliklerini yitirir ya! Sayfalar da agarir, sözcükler solar; gece serpilen renklerle kelebek kanadina dönen sayfalar, hücre duvarin(a)i (tirm)andirir artik.Hafif Metro Günleri, anlaticisinin zihninde ayrinti avina çikmis bir metin. "Tanimlanmayan" anlaticiysa yasami da, tüm anlatilari da bir göstergeler kuyusu olarak görmeye baslamis, bu nedenle çevresinde gördügü her seyi durmaksizin yorumlayan, bu yorumlardan sonuçlar çikaran, öfkeli ve alayci bir kent gezgini. Hafif Metro Günleri, 1998'de "anlati" olarak yayimlanmisti; Yalçin sonraki baskilarda kitabina, türlü nedenlerle, "roman" demeyi uygun gördü.Ince Kapak: