Gündoğumuna Yolculuk

Ikinci Dünya Savasi sirasinda bir savas uçaginin içinde baslayan bir öykü Gündogumuna Yolculuk. Saniyelerle sayilabilecek bir aralikta gündogumunu iki kez görebilen bir pilotun, Prosser’in rehberliginde çikilan bir yolculuk bu. Roman, ayni zamanda kahramani Jean’in çouklugundan yasliligina kadar hayatinin izini sürüyor. Jean ömrü boyunca gerçeklerin pesine düsüyor ve sonunda aradigi yanitlari buluyor. Biz de onun çocukluktan ergenlige geçisine, ardindan kendi çocugunu yetistirisine taniklik ediyoruz. Arka planda Ikinci Dünya Savasi’ni yasayan, sonrasinda kendine gelmeye çalisan, yirmi birinci yüzyilda bilgisayarlarla insanlarin birebir iletisim kurmaya basladigi bir ülkenin, Ingiltere’nin gelisimini de gözleme firsati buluyoruz. Bir zamanlarin üzerinde günes batmayan imparatorlugunda çok katmanli ve uzun soluklu bir yolculuga tanik oluyoruz. Julian Barnes az sayida karakterin uzun bir zaman dilimine yayilmis öykülerini iç içe anlatirken, yasamla ölüm arasindaki ince çizgiyi belki biraz daha netlestirmeye, yasamin anlamini çözme sürecini ortaya dökmeye çalisiyor. Bunu da kimi zaman Hurricaneler, kimi zaman da günümüz interneti andiran sistemler araciligiyla yapiyor. Kullandigi araçlar ne olursa olsun, Barnes’in hayal gücü okuru kavriyor, fark ettirmeden etkisi altina aliyor. Romanin ana karakter Jean masumiyetini ve sevilesi özelliklerini yitirmeden olgun bir kadin oldugunda, mantigin ötesinde bir bilgelige erer. Mutsuz bir evliligi yillarca yürüttükten, bir de çocuk sahibi olduktan sonra kocasini teyrk eden Jean, yüz yasina geldiginde, ölümlü, dinle, intiharla ilgili temel sorulara memnuniyet verici olmasa da, kesin yanitlar verebilecek durumdadir artik. Gizemli evrenin karsisinda duydugu husudan ise hiçbir sey eksilmemistir... “Julian Barnes geleneksel zaman ve tür kaliplarini kirarken, düsüncelerden ve dilden karakterler yaratirken, gözlerini yalnizca gündogumuna degil, okurun zekâsina da dikerken, onun evrensel Ingiliz sesini Meksika’dan selamlamaktan memnuniyet duyuyorum.“ Carlos Fuentes, New York Times (Arka Kapak)