Gidenlerin Ardından

Mektubu güneyinde kalan bir yerden yaziyorum, basucunda okuyacagim ama telaslanma. Semih ve Dilek de yanimda. Elbette bu satirlari kaleme aldigim anda degil. Saat hâlâ 05.30 ve bunun için de endise etmene gerek yok. Bir dakika bile geçmedi o günün üzerinden. Son birkaç gündür tren raylarina sarilip uyudugum özlemleri dile getiriyor ayrilik. Kulagimi dayadigim raylarin üzerinden yaklasmakta olan mutlulugun titresimini duyabiliyorum bazen. Ayrilik böyle bir sey olsa gerek Fuat. Onca duragin düskünü için de durum benimkine benzer, biliyorum. Koskoca bir gökyüzü varken yukarida, onlar için de dört duvar arasindaki özgürlük sahipleniyor ayriligi. Gelecegi raylarin ufukta tek bir çizgi hâline geldikleri noktanin insafina teslim ediyorum o yolcular gibi. Belki böylece bugünümden uzak durur ayrilik. Bas basa biraksin istiyorum dünümle yarinimi. Çekilsin aradan bugünüm. Ufukta birlesen raylarin hikâyesini anlatsin bana bugünüm sadece. Hiç beraber olmamisligin hikâyesini anlatsin bana ayrilik bir diger taraftan. Bugünüm ayrilikla el ele versin raylarin üzerinde, senden ayrildigim güne döndürsün beni sessizce. Evet, daha ayrik degildi geride kalan tren raylari, meçhule giden yol degildi çünkü gerisi. Raylar gerçekten tek bir çizgi oluyor mu ufukta? Yoksa göz yanilgisi mi sadece? Ayrilik tutarsiz bir hikâye mi Fuat?Sen, artik hiçbir yere ayrilamayacagin bir yerdesin, belki de sadece bu dünya için geçerli ayrilik...