Geleneğin İcadı

Bugün eski devirlerden geldigini varsaydigimiz geleneklerin büyük kismi, aslinda görece yakin zamanlarda ‘icat edilmis olan’ geleneklerdir. Bu gelenekler icat edilirken mutlaka belli bir tarihsel geçmise referans yapilir ve geçmisle bir süreklilik kurulmaya çalisilir. Oysa bu süreklilik, büyük ölçüde yapay ve uydurmadir. Bu açidan son iki yüzyillik geçmis, modern dünyanin sürekli degisimi ve yenilenmesi ile toplumsal hayatin en azindan bazi kisimlarinin degismez ve sabit tutulmaya çalisilmasi arasindaki zitliga kafa yoran tarihçiler açisindan son derece ilginç ve verimli bir zaman dilimidir. Verimlidir, zira yeni gelenekler özellikle bu son iki yüzyilda, özellikle de görece yeni bir tarihsel olgu olan ‘ulus’ ve ‘ulus-devlet’le, ulusal semboller, refleksler ve milliyetçilikle at basi giderek hizli bir sekilde formellesmis ve yerlesiklik kazanmistir. Yasayan en büyük Marksist tarihçi Eric Hobsbawm’in Terence Ranger’la birlikte hazirladigi bu temel referans kitabi, derlemeye katkida bulunan diger yazarlarin Britanya, Iskoçya, Galler, Hindistan ve Afrika’daki tarihsel süreci irdeledikleri çalismalariyla birlikte, yukarida ana hatlari belirtildigi çerçevede ‘icat edilen gelenekler’i, ayrica geçmis ile bugün arasindaki bagi arastirmaktadir...(Tanitim Yazisindan)