Geç Kalmış Ölü

Uçan atlardi onlar: Varoluslarini ölümle tartan, sonsuzluga, belki de intihara ulasmak için bir neden arayan insanlar. Ve bu dünyaya sigmazlardi; sigmadilar da.
Mehmet Eroglu, ilk romani olan Issizligin Ortasi ile edebiyat dünyasina unutulmaz bir kahramani, Ayhan’i armagan etmistir. Ayhan, ölümle iç içe yasayan, ’70’li yillarin toplumsal nevrozunun bagrindan firlayip hayatin tam da içindeyken tüm dünyaya yabancilasabilen, bilincini hayatiyla sinamaya kalkisan bir eylemciydi.
Yazar, Issizligin Ortasi’ni bütünler nitelikte görüldügünden birlikte 1985 Orhan Kemal Roman Armagani’na layik görülen elinizdeki bu ikinci romaninda da yine o büyük serüvenciyi yasatiyor. Ayhan bu kez, kendi bakis açisiyla egzotik ve büyülü bir kente dönüsen Iskenderun’da, karmakarisik ve gizemli iliskileriyle bir Arap ailesinin içinde buluyor kendini. Ayhan’in serüveni bir anlamiyla ilk romanda kaldigi yerden devam ediyor ve 12 Mart’i izleyen dönemde ortadan kaybolan eylemci arkadasi Zafer’i, geçmisini, sonunu ariyor. Bu kentte baslayip Nemrut Dagi’nda sona eren arayisi, soyutla somutun büyük ve tutkulu bir yarisina dönüsüyor.
Geç Kalmis Ölü, “suçluluk“, “kurban“, “cesaret“, “ölüm“ ve “intihar“ gibi birbirine akraba kavramlarin, iddialarini daima hayatinin önüne kosan bir kusagin gündelik yasantilarinin ayrilmaz bir parçasi oldugunu ortaya koyan, ölümü sevmeden, yüreginde ölüme methiye düzmeden ve Tanri’yla hesaplasmadan kahramanligin söz konusu edilemeyecegini gösteren bir roman.
(Arka Kapak)