Feriköy Mezarlığı'nda Randevu / Süreyya Sami Polisiyesi -1

Annem yillar önce bana “Bir kadin aranmak istemiyorsa, onu asla arama. Bazi kadinlar, sen onlari ara diye aranmak istemiyormus gibi yapabilir. Onlari da arama. Aranmak isteyen bir kadini da arama, birak o seni bulsun,” demisti. Annemin bütün ögütlerine uysaydim zaten simdi bambaska yerlerde olmam gerekirdi. Ama bu ögüdüne uymanin pratikte mümkün olup olmadigini bilmiyorum. Aslinda basit görünüyordu: “Asla kadinlari arama.” Dogrusunu isterseniz arayacak pek kadin tanidigim da söylenemez. Onlari da aramayarak kaybetmek çok mantikli gelmiyor. Simdi tek yaptigim sey bir kadini, üstelik tanimadigim bir kadini aramak. Üzgünüm anne.Güzel ve kirli Istanbul, uyumayan sehir, lanet sehir! Caddelere siralanmis adalar, balkonlaraserilmis, vitrinlere istiflenmis hayatlar. Alisilmis istiraplar, canhiras ve beklenmedik çigliklar, siren sesleri, Marmara Denizi. Herhangi bir yerden herhangi bir yere giden yolcular ve güzeller güzeli kayip bir kadin. “Bulabilir misiniz?” 2002 yazi, Dünya Kupasi, Kemal Dervis, Ismail Cem, su, bu... Borsa inip çikiyor; CMUK zuhur etmis, Ece Ayhan ölmüs. Nerde bu kadin?Süreyya Sami, beyhude zaman usanciyla televizyonu zaplarken, saga sola bakinirken, is iste, o kadinin pesine düsüyor. Yaninda yikik dökük senelerle dolasan, cehalet ambarlarinda gezinirken hiç susmayan sinik bir adamla tanisiyoruz. Teskilattan ayrilmis, kendiyle konusmaktanyorulmus, uzun cümleler kuramayan bir adamin polisiye defteri açiliyor böylelikle.