Evrak-ı Perişan

Evrak-i PerisanAtila Ataman Bana kalirsa, çok kabaca, insan esasinda yalnizca kendisini özler, ama kendisini sürekli kendisi ve yine kendisi arasinda refleksif bir mesafe içinde bulmaktadir ve bilinçsizligin inorganik mükemmelligine geri dönemez, bu yüzden de bilincini tüketilemezligi içindeki gerçekligin bir temasasi olarak yeniden kurup daha ileride tamamlamaya sevk edilmistir, ve dolayisiyla bilinci tüketilemezligi içindeki gerçekligin bilincine dönüsmedigi sürece insan yalnizca hasta bir hayvandan ibaret kalmaktadir. Dünyadaki hayat genellikle insani giderek kistirir, ama ondan çok daha önce insan zaten kendi içinde kistirilmistir. Zoon logikon, “düsünen hayvan”, tam da bu sayede, hasta hayvandir. Sonuçta, Freud’un birbirleriyle çelisen eros’u ve thanatos’u aslinda yalnizca refleksif olani degillemeye yönelik ayni ve tutarli itkinin ikiz ürünleridir, ve Freud’un eros’u ve thanatos’uyla Spinoza’nin conatus’u arasindaki çelisiklik daha temeldeki baska bir çelisikligin kaçinilmaz ürünüdür: Insandaki özbilincin yegane imkani olarak refleksif beceri bir daha telafi edilemeyecek kökten bir yabancilasmanin kaynaginin da ta kendisidir, ve insanî sorunsalin her mitolojik düsüs anlatisinda konu edilmis merkezini olusturur. O kadar ki insan, organik olanin dolaysizligina ve parçalanmamisligina yeniden temas edebilmek için, örnegin eglence yasantisinda oldugu gibi hiç farkinda olmaksizin, inorganik olana öykünür.