Dünyanın Orta Yeri Sinema

Dünya hayati bir oyun, bir oyalanma, daha çok mal ve evlet edinmekten ibaret. Iki saat süreyle bir salona ve karanliga hapsolarak beyaz perdede seyrettigimiz hikayeler bu gerçegi bize aikça ve gayet dürüstçe gösterir. Bu özelligi yüzündendir ki sinemayi dünyanin imgesi olarak gösterebiliriz. Her seyin bizim elimizde oldugu yanilgisi, hiçbir seyin elimizde olmadigi kadar sahtedir. Biz yasam içinde çogu zaman güçsüzüz, ölüm karsisinda çaresiziz. Bundandir ki yasami daha kolay kilmak ve ölüme daha hazir hale gelmek üzere öykü yazar, film çekeriz. Bu çaresizligin agirligindan kaçmak, kurtulmak için yasam daha eglenceli ve bir perdeden iki saatte izlenilebilir, tümüyle görünebilir kilmaya çalisiriz. Dünyayi bir oyun sahnesi olarak görebilmek için vizyoner olmak zorunlu degildir gerçi; ama en güzel, en uzun ömürlü filmleri de hep vizyoner yönetmenler çekmistir. Onlarin filmlerinin seyrinden çikarken hep bu yasamin ve dünyanin bir köprü oldugunu, oraya yerlesilemeyecegini, gelip geçilecegini hissederek gönlümüzde o siziyla, damagimizda bütün bir yasami, iki saat görebilmis olmanin hazzinin uçuculuguyla, o hüzünle çikariz. Yönetmenler iyi ki filmler çekiyorlar. Iyi filmler yapiyorlar. Iyi ki sinema var. Dünya sinemasini bize anlatan, hatirlatan, sinema iyi ki var. (Tanitim Yazisindan)