Duisburg Treni

Fakir Baykurt, öykülerinde köy yasaminin sertligi, yoksulluk, cahillik, taassup, batil inanç, sömürü gibi sorunlari ele alarak köylünün maddi ve manevi dünyasini toplumsalci ve gerçekçi bir bakistan isliyor. Gözlemlerden, canli tanikliklardan yola çikan yazar, günlük konusma dilini öyküye tasiyarak zaman zaman mizahi bir dil kullaniyor; bürokrasinin çarklari arasinda sikisan ama içinde de bir umudu barindiran “siradan insani”, yasadigi yerin atmosferiyle birlikte çarpici bir biçimde betimliyor.Ilk basimi 1982’de yapilan Duisburg Treni’ni yeniden okurla bulusturuyoruz:“Bu yaniti dogru bulmuyorum. 18 yasindayim. On dört yildir bu ülkedeyim. Bir meslek ögrenmek istiyorum...”“Yerimiz yok demistim size..”“Benden önce Polonyali Tamara’ya bulundu ama! O da kara saçli degil miydi?”Herr Walder durdu biraz. “Polonya baska!” dedi sonra. “Hükümet, Polonya’dan gelenlere karsi esneklik istiyor...”Nereden geldi, nasil olduysa, “(Aman devam et! Bugün sonuç alacaksin!)” diye bir umut dogdu içine. Bölüm sefi Herr Walder’le konusmasini sürdürdü:“Az önce Almancamin iyi oldugunu, ama Alman müsterilerin kara saçli berber istemedigini söylemistiniz. Beni geri göndermeden bu noktayi biraz daha açiklamanizi rica ediyorum..”“Evet Almancaniz iyi. Berberlik yapabilirsiniz. Çünkü bu meslekte çalisanlarin her konuda düzgün konusabilmesi gerekir. Kara saçlilarin istenmeyisi ise, son yillarda gelisen yabanci düsmanligi ile ilgili. Meslek seçimlerini yönlendirebilmek için kamuoyu egilimlerine dikkat ediyoruz. Almanya’da kara saçli berberlerle saticilara tepki artiyor...”(Sari Saçli)