Deleuze Sözlüğü

“Deleuze’ü dinlemis olup da onun dile düskünlügünü animsamayan biri var midir? Ve görünüste önemsiz olan bu düskünlü-gün altinda, tüm bir ‘içerilmis ayrisma’, ‘tekseslilik’ ve ‘göçebe dagilim’ felsefesinin temelinde yatan bir jestin yorulmak bilmeden ve neredeyse algilanamaz biçimde animsatildigini duymamak mümkün mü? Diger yanda, yazilar da her yerde ayni israrli uyariya taniklik etmekteler: kavramlari egretilemeler sanmayin, öyle görünseler bile öyle degildirler; anlayin ki bizzat egretileme sözcügü, felsefede, hem yandaslarinin hem de hor görenlerinin düstügü bir tuzaktir, bir sahte-kavramdir ve tüm bir ‘oluslar’ sistemi ya da anlam üretimi sistemi bu tuzagin çürütülmesidir.”Deleuze Sözlügü’nde her madde bir ya da birçok alintiyla basliyor. Bunlar çogunlukla kavramlarin tanimindan ziyade, iliskili olduklari sorunlara göz atis ve onlari çevreleyen söz dagarcigina iliskin bir önduyum niteligi tasiyor. Baslangiçta karanlik görünen bir cümle, sözcüklerden olusan bir krokinin rehberliginde giderek aydinlaniyor. Belki de yine François Zourabichvili’nin dedigi gibi, “Bizim önerdigimiz, Leibniz’in söylemeyi sevdigi gibi, ama Deleuze’ün de Whitman üzerinden söylemis oldugu gibi, bir dizi “numune”.