Davetsiz İzleyici

Bir seyi gördügümüzü söz diliyle dogrulamaya kalkismak hayli zahmetli ve özünde umutsuz bir çaba olmasina ragmen, susmanin seçenek olmadiginda uzlastigimiz sürece bu konuda yapabilecegimiz fazla da bir sey yoktur maalesef. Ne var ki, burada söz konusu olan asil amaç, dogrulama arzusundan hareketle kolektif duyarliliga zemin hazirlayacak bir paylasim için ortak çikis yolu bulmaktir. Herhangi bir nesneyi herkesin farkli görmesinden daha dogal bir sey yoktur; ancak bu farklilik söz diline döküldügü andan itibaren, sonuçta tam da bu farklarin olusturdugu bir ortak paydada bulusmaya baslar çevremizdeki insanla. Unutmayalim; bir seyin bakisa göre farkli olabilecegi konusunda uzlasmak, ‘olus’ sürecine saygi durusudur. Bu da sonuçta her seyin degismeye yazgili oldugunu kiskirtmak için firsat kollayan bilinç niteliginin armaganidir bize. Görmek, degismenin gerekçesine kement atmaktir. Burada duraksayan, sessizce zorbaya dönüsmüs dogruya kosulsuz teslim olmustur.