Çocukluğum

Rusya’daki o vahsi yasamin bu namuzsuzca kötülüklerini animsamaya çalisirken, bazen kendi kendime sunu sordugum oluyor: Bunlari yazmaya deger mi? Ve giderek güçlenen bir inançla bu soruyu ‘evet’ diye yanitliyorum. Çünkü gerçek, o müthis gerçek böyleydi ve bugün bile geçerliligini korur. Hayat bizi sürekli sasirtir: Igrenç kalintilarinin bir karinca kalabaligina benzeyen çoklugunun yani sira, bu kalabaligin içinde, kendilerine yol bulmaya çalisan iyilik dolu, parlak, saglikli ve yaratici insan emekleri vardir. Daha güzel, daha iyi ve daha insanca bir yasamin tekrar gelecegine olan yikilmaz inancimizi besleyen de iste bu güçlerdir.