Biz Bu Dağın Çiçeğiydik

“Kimseye yaranamamak diye bir sey hakikaten varmis. (…) Bir yerde baska tepkiler, öbür yerde baska. Ne Isa ne Musa dedikleri bu olsa gerek. Iki halk ve tamamen kopmus iki dil. Gir bakalim araya, nereye buyur edileceksin? Iyi bir sey mi yaptin, kötü bir sey mi? Sahi sen bunu niye yaptin? Kürt sinemasi nereye düser abilerim ablalarim, emek nereye...”Evrim Alatas, son yazisinda, hikâyesini yazanlardan oldugu Min Dît filmi üzerine yürütülen tartismalar hakkinda söylüyordu bunlari. Onun sikâyet ettigi sey, yazarliginin en güçlü yani, aslinda. Hem içeriden hem öteki taraftan hem tersinden bakmasi… Yanan bagri, cosan yüregi bilerek, içeriden konusmasi. Yukarilardan bir yerden hüküm vermek yerine, ötekiyle özdesleserek, anlayarak, anlamaya çalisarak konusmasi. Kolaya kaçmadan, genelgeçer kabulleri sorgulayarak, tersten, “baska türlü” bakarak konusmasi.Bu kitapta Alatas’in çesitli dergi ve gazetelerde yayimlanmis denemeleri bir araya getirildi. “Kürtler, solcular, feministler” üzerine (öz)elestiriler… “Günlerin getirdigi”, güncel politikayla ilgili ama uzun erimli tartismalar... “Bizim köyün halleri”: Bir Alevi Kürt köyünün devranindan kareler... Diyarbakir’a dair methiye ve dertlenmeler… “Beyaz Türkler” üzerine zehir yazilar… Ve yazarligi üzerine yapilmis iki söylesi…Evrim Alatas’in yazilarindaki öfkeli nesesinde, onu erken kaybetmenin acisi daha da fazla hissediliyor…