Birliktelik (Gidenlerin Ardından)

Şiir yazmak ülkemizde en kolay iş derler. Bilinir ki şiir en zor iştir.
Doğduğum köy ve komşu köylerde hakaşıkları vardı. Soğuk kış gecelerinde sabahlara kadar saz çalar söylerlerdi, yazdıklarını öğrendikleri türkü ve destanları. Yazılı edebiyatın olmadığı bu köylerimizde onların destanları, Aşık Kerem ile Aslı’nın yaşamlarını anlatan şiirsel öyküleri. Sümmani, Dadaloğlu, Köroğlu, Aşık Reyhani, Pir Sultan türküleri. Kışın köyde kurulan Cem cemaatte Aşık Daimi, Davut Sulari’nin eşliğinde kurulan Cemler işte bunlar eli kalem tutan herkesi öyle veya böyle şiir yazmaya yönlendirilmiştir. Ortaokul ve lise çağında şiir yazmayan genç yok denecek kadar azdır. Sevdayı, özlemi dile getirmenin en kolay şekli şiir yazmaktır. Şiir asırlarca dilden dile dolaşır, yaşamlara acı ve tatlı yönleriyle yön verir. Dünyada ve ülkemizde adımızdan önce onların adlarını hatırladığımız şairler ve şiirler vardır. Paplo Neruda, Nazım Hikmet, Ahmet Arif, Hasan Hüseyin hele de “Dost Dost İlle Kavga Diyen” Enver Gökçe’yi, Can Yücel ve Tahsin Saraç. Orhan Veli, Attila İlhan, Abdülkadir Paksoy, Ahmet Erhan, Cemal Süreya, Özdemir Asaf, Metin Altıok, Köy Enstitülü şairler, şiirimde bana ilham kaynağı olan unutulmaz şairlerimizden birkaçıdır. Onların yanında benim yazdıklarıma şiir deme cesaretini kendimde bulamıyorum. Şiir ve öykülerim, Ceyhan Lisesinde çıkardığımız Işınsu dergisinde, mahalli gazetelerde, ABC, Ürün, Çarık, Aykırı Sanat, Güney Sanat Dergileri ile Cumhuriyet gazetesi Kitap eki ile BirGün Gazetesinde yayınlandı. Okunsun defterimde kalmasın diye yazdım; affınıza sığınarak bu kitabımı sizlerin emanetine bırakıyorum.