Bir Onbaşının Doğu Cephesi Günlüğü

Harb-i Umûmide Hatirât-i Askeriyem '15 Kânunuevvel Pazartesi. Erkenden çadirin kapisindaki yalvarma aglama sesleri arasinda disari çiktim. On bir asker can çekisiyor. Ah bu soguk, ugursuz soguk. Elimizden bir sey gelmiyor. Hepsi de hemseri. Doktor da çikti, bakti bakti da basini yumruklamaya basladi. Agliyor, 'Ne yapayim oglum ben de sizin gibiyim. Bu halleri düsünmeyip de bu ise tesebbüs edenler kahrolsun' diyor. Zavallilara hiçbir yardim edilemiyor. Çünkü malzeme eksik. Birer birer ölüyorlar. Bu manzaranin asabimda yaptigi tesirleri tarif edemem. Düsündüm ve kararimi verdim. Bugün ve yarin olacak olan harbe katilacagim. Belki arzu ettigim ölüme kavusacagim. Belki de hatiram burada bitecek, kim bilir daglar basinda binbir güçlükle yazdigim hatiracigimi kim alacak, ihtimal çürüyecek. Yok, yok insaallah bir ele geçer de okunur. Ve benim gibi bedbaht bir askere acirlar. Sevgilisinden uzak âsiklar gibi boyunlari burulmus Kafkas doruklarinin eteklerinde, esaret zincirleri altinda inleyen kardeslerimi görmeden ölecegim.'