Başucumda Hayat/Mutlu Bir Ölümün Güncesi

Kemal Uluer, Yenimahalle sokaklarinda büyüdü; kostu, oynadi, bu dönemde unutamadigi simalardan biriydi esekli dondurmaci... Endüstri Meslek Lisesi’nden makine ressami olarak mezun oldugunda hayata atilamadi; kas erimesi hastaligina yakalanmisti... Mucize vaat eden doktorlar ise yaramadi ama o tekerlekli sandalyede de olsa mutlulugun pesine düstü. AÜ Siyasal Bilgiler Fakültesi’ndeyken olusturdugu dost grubuyla bol bol gezdi, sevgiye adanmis bir yasam sürdü. 27 Aralik 2001 persembe günü ögleden sonra geregi kadar yasadigina karar vererek intihar etti Aborjinler gibi, bedenine zarar vermeden. Basina soluk almasini engelleyecek bir poset geçirip yüzüstü yere atmisti kendisini... 41 yasindaydi... “Eger bu yazdiklarim basilabilirse, beni anlayanlar, yasamlarinin kiymetini bilerek mutlu yasarlar, diger insanlarla paylasmayi ögrenirler ve her seyi kararinda birakmayi bilirler...“(Arka Kapak)