Bakış ve Ses

Uzun yillar ünlü sinema dergisi Cahiers du cinema'nin yayin yönetmenligini yapan Pascal Bonitzer, sinemayi sinema yapan temel özellikleri tek tek sorgulama konusu haline getirmis özgün bir düsünürdür. Bu dergide yayimlanmis yazilarini bir araya getiren Bakis ve Ses, daha önce yayimladigimiz Kör Alan ve Dekadrajlar gibi, temel bir saptamayla yola çikiyor: Sinema, teknik aygitin yapisindan, çekim kosullarindan, montajdan ve yönetmen-oyuncu iliskisine dair belli kabullerden kaynaklanan, mekaniklesmis bir temsil ideolojisine sahiptir. Bu yüzden sinemanin yarattigi yasayan, canli, hareket halindeki alan derinliginin ortaya çikardigi "gerçeklik etkisi"ni sorusturmak ilk görev olmali.Makalelerin tümünde yorumun merkezinde "bakis" var: hem yönetmenin bakisi, hem o bakisi devralanlar olarak bizim perdeye bakisimiz. Diger yandan Bonitzer'e özgü en önemli katki, sinemada sesin kullanim biçimine, dis sese ve dis sesin nasil bir "nesnellik ve otorite" kaynagi olarak kullanildigina dair özel vurgusu.Kitapta, Amarcord ve Gece Bekçisi gibi iyi bilinen, klasiklesmis bir dizi film ile Ayzenstayn, Buñuel, Godard, Straub ve Antonioni gibi yönetmenler ve belgesel sinema üstüne güzel yazilar okuyacaksiniz film seyretmekle kalmayip, birer yapim olarak filmlerin nasil çalistigi üzerine düsünmeyi sevenler için.