Bahçe

Paris’in tren istasyonlarina dökülen bu binlerce Britanyali kadin her ise kosulan türden hizmetçilerdi; bir de ayak islerinde çalisan, kirlik yerlerin pazarlarinda isportacilik yapan, igne iplik gibi seyler satan kimseler ve daha birçoklari. Ölüm kimliginden baska seyleri olmayan milyonlarca insan. Tek düsündükleri yasayabilmek: Açliktan ölmemek, geceleri bir dam altinda uyuyabilmek; hepsi bu. Bir de arasira bir iki laf edecek birilerini bulmak, ortak bahtsizliklarindan, kisisel zorluklarindan söz etmek, konusmak. Yazlari, sokak aralarindaki küçük parklarda, çocuk bahçelerinde, trende, pazar yerlerinin kalabalik, müzikli kahvelerinde olabilecek bir sey. Bu da olmasa, diyorlardi, içinde bulunduklari ölümcül yalnizliktan kurtulmalari olanaksizdi.
Marguerite Duras, Kis 1989