Babamın Emaneti

“Her gün düzenli biçimde ve ısrarla bir kuyudan aşağıya bakmak düşmeye daha da yaklaştırıyor insanı...”

Eğer şimdiye dek bir cinayet planlamadıysan, hayatında hiç âşık olmamışsındır.

Ben mi?

Sadece bir kez.

En yakın arkadaşımın ölmesini istedim, onu benden daha çok sevdiğine inandırdığı için...

Aslında her şey babamın ölümüyle başladı. Hayatımda ilk kez bir cenazeye gittim o da babamınkiydi. Bir damla yaş süzülmemişti gözümden, garip... Kalabalık dağılınca da babamı her akşam dükkândan aldığım gibi eve götüreceğimi sanıyordum. Üstelik bu kez ceketi de evdeydi. Kesin dönerdi.

Dönmedi...

Ya peşine düşeceksin
arayıp bulacaksın onu
ya da vazgeçeceksin beklemekten.
Zira beklemek, umut ipiyle asmaktır kendini...