Aşk Kağıda Yazılmıyor

Ilimdir ask. Bilgilerin en yücesidir. Bütün varligimiz ona adanmistir. Günesin ve ayin seyahati, agacin çiçek açmasi, yagmurun inmesi, gece ile gündüzün yer degistirerek akip gitmesi, sairin söze, âsigin saza, hattatin harfe, ressamin renge, bülbülün güle yönelisi ask iledir daima… Askin ilmiyledir, güzelligiyledir. Görünen ve görünmeyen her nesnede, her canlida onun isaretlerini görmek, o isaretlerle cosmak, dile gelmektir. Görmeye göz, yazmaya kalem gerektir aski. Kaleme varincaya, gönülde ates gerektir. Bugünün giderek bulanan, degerleri süratle yipratilan dünyasinda bu yüce duygunun özünü, bütününü ariyor Sadik Yalsizuçanlar. Her insanda, her canlida baska baska haller ile kendini gösteren askin kanatlarini berrak bir göge açiyor ve sanatin hemen her dalindan degerli isimlerle gerçeklestirdigi söylesilerde ‘gören gözlere cila, görmeyenlere sifa’ olarak da niteleyebilecegimiz bir yaklasimla sirrini ariyor onun. “Ask Kâgida Yazilmiyor” ismi itibariyla da insani bambaska bir yolculuga, arayisa çagiriyor bir anlamda. Kâgida yazilmayan ise ask, neden var bunca kitap, bunca siir, bunca roman acaba? Yazilanlar hep eksik mi öyleyse? Ya da tam da tamamlandigi sanilan bir anda yeniden özüne dönen ve oradan yeni bir seyahate duran bir ‘dervis’ edasi mi var askin mayasinda?.. “Atesten bir denizi mumdan kayiklarla geçmek” dileyen okurlara…